ölüme yaklaşan babam
bana dua etmeyi öğütlüyor
ona amin derken
yormuyorum kimseyi
ne güzel

yaşama doğru ilerlediğimiz için sevinmeyi
gerçeği ve gerçeğin şaşırtmayacağını bilmeyi
üremiş bir yığın hamam böceğine ev kurabilmeyi
onlara her sabah günaydın diyebilmeyi
dili taklit edebildiği için papağanlara teşekkür etmeyi
hayvanlarda iyicil olanı ve daima iyicil olanı görebilmeyi
sevme sanatını en doğru şekilde icra edebilmeyi öğütlüyor

-mesafe koymak yetmez. kendimden dalga dalga geçmeliyim.

babam ölüme yaklaşırken ölüme yaklaştığını hissediyor
ölüm farkındalık değil korkudur
korkuyor ve dua etmeyi öğütlüyor
geçmişin geçmişte kaldığını ve söylenmiş sözlere takılmamayı
insanın hata yapabileceğini ve bunu kabullenebilmeyi
insanın hatasını bıraktığı yerin
aile olduğuna inanmayı

-güldükçe açılıyorum. kirli kanım vücudumda cirit atsın.

dürüst olmak gerekirse
şeklini aldığım şeyler beni artık üzmüyor
kendimi bir duvara sıkıca sabitleyebiliyorum
ulaşılabilecek en kolay yerdeyim
sadece bazen yürürken
geride bıraktığım şeyler önümde birikiyor
ve püskürtme özelliğim yok

-yormuyorum kimseyi. neşe içinde kayboluyorum. ne güzel.

-meryem coşkunca

Next

[şiir] ali erbil | yeni bir yanlışımız var

Bir cevap yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Yorum gönder