benim tek arkadaşım olsun isterdim
benim tek arkadaşım nalan olsun isterdim
nalanı severdim
çiçek gibiydi
narindi
sen bilmezsin
fatih’te yaz kış yağmur yağardı
her gün birinin annesi ölürdü sanki
sanki her gün bir çocuğa algida kamyonu çarpardı
fatih’te yağmur nefretle yağardı
kinle yağardı
intikamla yağardı
soğuktu
her damla bir kilo çamur taşırdı
camlar kapanır
çamurla kaplanır
komşular herkeslere kör kalırdı
kimse camını silmezdi
bir tek nalan camını silerdi
nalan her gün ağlardı
yağmur yağdıkça çıldırırdı
cam silerdi
yağmurun altında cam silerdi
yemek yapmazdı
cam silerdi
tek camı mutfağında olan nalan
yemek yemezdi
ve bugünün pisliği dünün pisliğine ağır gelirken
fatih’ten boğaza akarken bizim insanlığımız
ve hiçbir kıyıya vurmazken
nalan’ın evinden ışık gelirdi
bir saniyeliğine o cam temiz kalırdı
içerden bir şeyler gözükürdü, anlayamazdım
nalan biraz sakinleşirdi
kimsenin hayatı güzelleşmezdi
değişmezdi
ama güzeldi
bir ben görürdüm onu
kime sorsam,
“tanımıyorum, ben hiç görmedim.” derdi
görmezlerdi onu
ben görürdüm yalnız
bata çıka giderken fırına
önümü göremezken bulutların karanlığından
uzaklarda insanların ağladığını duyarken
vatan caddesi’nden önüme bir yıldırım düşerken
binalardan birinde
ben onu görürdüm
ben görürdüm yalnız
nalanı severdim
çiçek gibiydi
narindi
hiç tanışamadık
benim tek arkadaşım olsun isterdim
benim tek arkadaşım nalan olsun isterdim
-koray karaduman